Hallo allemaal,
Mijn naam is Lia Ketel-Groeneveld. Ik ben 73 jaar en was altijd al een bezig bijtje. Vroeger was ik actief in o.a. de kraamverpleging, thuiszorg en ik heb – toen mijn rug het liet afweten – ook nog kantoorwerk gedaan. Ik woon nu ongeveer 25 jaar in Zoetermeer, maar kom oorspronkelijk uit Voorburg. Iets meer dan een half jaar geleden overleed mijn lieve man, nadat ik 14 jaar zijn mantelzorger was. En dan ben je ineens alleen.
Maar ik hou me op de been omdat ik van nature heel positief ben ingesteld. Ik hou van muziek en dan met name van zingen. Dat is ook waarom ik lid ben van twee koren. Sinds kort speel ik ook ukelele, ik zwem en doe vrijwilligerswerk bij de kerk. Ik ben o.a. gastvrouw in het inloophuis. Met de huidige Coronamaatregelen zijn jammer genoeg veel van mijn activiteiten niet meer mogelijk en ik hoop dan ook dat we zo snel mogelijk weer “normaal” kunnen gaan doen.
En dan bedoel ik dus niet het “nieuwe” normaal, want dat is momenteel wel nodig, maar het is niet…. Afijn je begrijpt me vast wel.
Ik heb in de loop der tijd het nodige meegemaakt. Ik durf wel te stellen dat ik meer voor mijn kiezen heb gekregen dan veel andere mensen. En dat is me zeker niet altijd in mijn kouwe kleren gaan zitten, want er waren een paar hele diepe dalen. Maar uiteindelijk ben ik er sterker uitgekomen. En gelukkig heeft mijn leven ook de nodige positieve punten.
Ik zou er dus wel een boek over kunnen schrijven. Maar ja, hoe pak je zo iets aan? Dat is nog niet zo heel erg makkelijk. Een poosje terug zag ik in het Streekblad een advertentie van UVV Levensboeken. Ik heb meteen gebeld met Ankie van der Valk. Die bracht me weer in contact met Marion Koolstra. We hebben veel gesprekken gevoerd, waarin Marion me “uithoorde” over bijna alles wat zich in mijn leven heeft afgespeeld. We zijn nu 17 maanden verder en mijn levensboek is klaar. Ik heb tot nu toe alleen de buitenkant gezien en ben razend nieuwsgierig naar de inhoud. Daarvan heb ik uiteraard wel stukken gelezen, maar nooit het hele verhaal.
Het boek is niet zozeer voor mezelf, maar voor mijn kinderen en kleinkinderen. En misschien mijn broer. De titel luidt “Als je mij niet hoort zingen”. Ik ben er hartstikke trots op dat het – ook dank zij Marion – is gelukt om mijn verhaal na te kunnen laten aan de mensen die dichtbij me staan. Kortom ik ben hartstikke blij met Marion, Ankie en de UVV!
