Op donderdag 20 december kreeg het succes van Magisch Zoetermeer nog een vervolg. Zestien ouderen hadden zich opgegeven voor een middagje winkelen in het Stadshart. Dat leek een makkie vergeleken bij de prestatie van afgelopen dinsdag, maar zo simpel bleek het toch niet te zijn….
Je kunt plannen wat je wilt, maar de realiteit pakt altijd anders uit. En dus was de start alles behalve overzichtelijk. Begeleiders en chauffeurs met onze gasten kwamen letterlijk op hetzelfde moment aan. En dan sta je daar als coördinator met de taak om de vrijwilligers instructies mee te geven voor onderweg en de ouderen te ontvangen en van bonnen te voorzien. Dat ging dus even mis. Blijkt er een oudere te zijn die nòg een gast meebracht waar we niets van af wisten, een begeleider die verlaat is, een chauffeur die belt omdat zijn passagier niet thuis blijkt en de chaos is compleet.
Maar uiteindelijk hebben we ze toch op pad kunnen sturen. Omdat we een begeleider te kort kwamen ben ik zelf met meneer Vrolijk meegelopen. Deze man doet zijn naam zeker eer aan. Hij is inmiddels 93 jaar, loopt met een rollator, maar laat zich daar niet door ontmoedigen. Hij werkte vroeger voor een grote bouwmaatschappij en heeft over de hele wereld gezworven. Vandaag de dag is zijn bereik wel een stuk kleiner geworden, maar hij gaat wel elke dag de deur uit. We lopen eerst even naar de Volendammer. Want meneer Vrolijk houdt – als geboren Scheveninger – wel van een stukje vis. Dan is het tijd voor Belinda. Die ken ik omdat ze ook in de organisatie van Magisch Zoetermeer meedeed. Zij runt het House of Gerry Weber. Niet dat damesmode iets is voor meneer Vrolijk, maar dames zijn dat zeker wel. Hij wordt hartelijk ontvangen door een collega van Belinda en praat honderduit. Als ook Belinda zich meldt, vertelt hij dat hij veel vriendinnen heeft. Nog niet zo lang geleden raakte hij in gesprek met een aantal dames, waarvan er twee hem om zijn telefoonnummer vroegen. De charmeur!
Van Belinda krijgen we de tip om even binnen te stappen bij de Chocolate Company voor een heerlijke kop chocolademelk met slagroom.
Wij kozen voor puur, maar als wilt kun je daar de meest exotische smaken proberen.
Dáár hebben we tijd om even rustig te praten. Meneer Vrolijk vertelt daar over zijn kleinkinderen, waar hij erg trots op is. En de chocolademelk is zeker een aanrader.
Dan lopen we door, want uiteindelijk moeten we naar de Markt en die is nog een eind weg…. We lopen nog even naar binnen bij de Vegro. Dat is de Zorgwinkel die aan de organisatie van Magisch Zoetermeer maar liefst vijf rolstoelen beschikbaar stelde om mensen in te vervoeren die niet meer verder konden. Meneer Vrolijk kent deze zaak. Zijn rollator komt er vandaan. Hij vertelt tegen de dame in de winkel dat die prima bevalt. Het is een stevige, luxe uitvoering. Enige nadeel is dat ie iets breder is, zodat je soms een beetje moet improviseren om ergens langs te manoeuvreren.
Onderweg kom ik Ruud tegen met meneer de Vreede. Zij zijn aan de andere kant van het Stadshart gestart en lopen naar de plek waar wij vandaan komen. Ik ken meneer de Vreede, omdat hij een levensboek heeft laten maken bij UVV. Ruud krijgt telefoon. Hij zit ook in de organisatie en moet dus opnemen. Meneer Vrolijk en meneer De Vreede hebben samen lol vanwege hun namen en stemming. Meneer Vrolijk is vrolijk en meneer De Vreede tevreden. Maar lang kunnen we niet stil blijven staan, want we willen nog wat meer van het Stadshart zien.
Al babbelend wandelen we verder tot we ineens voor de passage staan. Bij Jamin kopen we drop en krijgt meneer Vrolijk een zakje lekkernij mee voor thuis. Naast Jamin zit de schoenmaker Tico. Ook hij heeft een kleinigheidje voor meneer Vrolijk klaarliggen.
Dan zie ik een paar andere begeleiders met “hun” ouderen lopen. Dat komt goed uit want om 16:00 uur moet ik weer op het Westwaarts staan om daar de mensen op te vangen. Ik draag meneer Vrolijk dus over aan Ria en neem afscheid van hem. Dan loop ik zo snel ik kan terug naar de andere kant van het Stadshart. Onderweg merk ik dat ik mijn map in de rollatortas van meneer Vrolijk heb laten zitten. Dus ik bel Gerda, die op de Markt staat te wachten op de mensen die bij mij zijn gestart en vraag haar de map even te “redden”.
Op het Wegstapelplein aangekomen blijken daar al twee chauffeurs te wachten. Een derde chauffeur belt me om te zeggen dat hij zijn klant inmiddels al heeft opgepikt. Dan druppelen langzaam maar zeker ook de begeleiders en ouderen binnen. En dan blijkt dat ze allemaal een hele leuke middag hebben gehad. We helpen ze allemaal weer in een auto voor de terugreis en dan zit het erop. Wederom een geslaagde dag!