Van Doerak tot dirigent

Ik ontmoette Leo van der Mast voor het eerst bij Buurtvereniging Buytenwegh. Ik was daar vooral bezig met badminton en Leo was er instructeur van de blazers in het muziekkorps. Toen al was Leo erg gedreven. Goed was nooit goed genoeg. Het moest perfect! Je kon zien en horen dat het korps steeds beter werd.

Dat was meer dan 35 jaar geleden. Ik ben toen andere dingen gaan doen en heb Leo al die jaren niet meer gezien.

Maar een paar maanden terug waren we op zoek naar een nieuwe coördinator voor de Boodschappendienst. En wie meldt zich aan als kandidaat? Leo! Ja en dan praat je even 35 jaar bij. Wat heb jij al die tijd gedaan dan?

Leo was 35 jaar terug al werkzaam bij de HTM. Eigenlijk wilde hij vertegenwoordiger worden. Maar min of meer per ongeluk werd hij buschauffeur. Dat heeft hij 6 jaar gedaan. Daarna werd hij controleur en groepschef. Weer later ging Leo bij de verkeersdienst werken en werd daar uiteindelijk hoofd verkeerschef.

Leo gaf ook in de tijd dat ik hem uit het oog verloren was nog steeds les bij verschillende muziekverenigingen. Maar hij deed meer… Zo was hij bestuurslid van de Doerakclub. Was hij dan zo ondeugend? Ja ook. Maar dat was niet de reden. Een Doerak is behalve een deugniet namelijk ook een bepaald type plezierjacht. En Leo had zo’n boot in de haven van Leiderdorp liggen, waar hij regelmatig mee ging varen.

15 jaar geleden richtte een aantal kennissen in de haven een shantykoor koor op. Ze zochten een dirigent. En ze wisten dat Leo in de muziek zat. “Nou,” zei Leo, “zoek eerst maar eens een pianist”. Dat zou ze wel even van z’n nek houden. Maar nee hoor. Twee weken later hadden ze er een gevonden. En dus is Leo nu nog steeds de dirigent van het zeer succesvolle Doeshaven Shantykoor met zo’n 40 leden.

Hij was ook een aantal jaren coördinator bijzondere vakanties bij het Rode Kruis. Dat was een ideetje van zijn vrouw Marieke. Die verzorgde de meestal al wat oudere en altijd erg kwetsbare mensen die naar hotel de Valkenberg of een bootreis op de Henri Dunant op vakantie gingen.

En Leo deed dan de bar en dat werd wel eens een latertje. Verder hielp hij in de keuken, bij de bediening of stond bij aankomst en vertrek klaar met de rollators.

En zo kon het gebeuren dat hij en een paar andere vrijwilligers op een groep oudjes stond te wachten, toen bleek dat de doelgroep iets jonger was. Ze werden opeens opgezadeld met 50 kinderen. Daar sta je dan met je rollators….

In plaats van koffie werd er snel overgeschakeld op de cola, de disco en een barbecue. Die kinderen hadden een geweldige tijd. En de vrijwilligers natuurlijk ook! Hij zegt zelf dat dit een fantastische tijd was en hij zo terug zou willen.

Maar de Henri Dunant is er niet meer en hotel de Valkenberg staat al een paar jaar leeg. Dat is natuurlijk heel erg jammer, maar het is even niet anders… Leo is een flink tijdje erg ziek geweest. Hij is inmiddels wel hersteld, maar zijn favoriete hobby’s (muziek maken en varen) kon hij daarna niet meer uitvoeren. Nu is Leo sinds een aantal weken de coördinator van de boodschappendienst. En ook daar lijkt hij zijn draai inmiddels wel gevonden te hebben.

 Vanwege Corona hadden de vrijwilligers van de Boodschappendienst al 3 jaar geen tientjeslunch meer. Eén van de eerste dingen die Leo gaat doen is het bij elkaar halen van alle (of ten minste zo veel mogelijk) vrijwilligers van de boodschappendienst. Dan gaat hij ze ook echt ontmoeten, want tot nu toe gaat alles per telefoon of e-mail.