Onze handwerksoos bestaat uit een klein gezelschap van enthousiaste mensen, zowel qua begeleiding als qua deelneemsters. Helaas wordt ons groepje steeds kleiner. Door de hoge leeftijden van de deelnemende dames moeten we regelmatig afscheid nemen van iemand die moet verhuizen of overlijdt.
Eén van onze dames kon vroeger veel en mooi breien. Nu laat de motoriek haar in de steek en gaat het eigenlijk niet meer zo goed. Tóch wil ze nog graag breien, dus hebben we haar dikke wol en dikke breipennen gegeven. Regelmatig moeten we bij haar de gevallen steken weer opzoeken. Ze is een doorzetter en breit dapper verder. Uiteindelijk gaat het echt niet meer. Het is een hele lap geworden, soms wat breder en soms wat smaller, of met een verkeerde of gevallen steek. “Wat gaan we hier nu van maken?” was de vraag. De lap zag er niet uit. Maar met de creatieve geest in ons team komt er een hele leuke knuffelpop uit. Korte tijd later heeft ze ons moeten verlaten, en is ze verhuisd naar Buytenhaghe. De pop heeft ze als afscheidscadeau meegekregen. Ze noemde hem Janus. Toen Thea wat later nog eens bij haar langs ging zat Janus op haar bed. Op de vraag waarom ze hem zo noemde antwoorde ze, mijn vader heette zo. Leuk toch?
Een andere dame op onze soos wil graag een vest voor zichzelf breien. Ze had thuis nog wel wol liggen, dus de daad bij het woord gevoegd en steken opgezet. Ze is enthousiast aan de slag gegaan en had al een heel eind gebreid. Toen ze de week daarna weer op de soos kwam en trots haar werk liet zien, vertelde ze dat dit een vest ging worden. We moesten wel lachen. Het rugpand was zo breed dat het helemaal rondom kon. Na zoveel werk wilden we het niet uithalen. We hebben het pand in drieën gedeeld en er in één keer twee voorpanden en een achterpand van gemaakt. Nu draagt ze haar vest en ze is er heel trots op.
Anke is een knuffelpoes aan het breien. Op een dag roept ze hard: “O, help, er zit een gat in mijn poes!”. Iedereen ligt in een deuk van het lachen. Dan begrijpt ze de dubbelzinnigheid en lacht vrolijk mee.
Als de knuffelpoes klaar is, neemt ze hem mee naar huis en zet ze hem op de bank. Haar eigen poes komt nieuwsgierig kijken. Ze denkt: “Wat is dat voor indringer?” en gaat heel hard blazen. Als ze nu weggaat moet ze de knuffelpoes onder een dekentje beschermen. Maar misschien worden het nog wel vriendjes.
We hebben ook een dame die is geboren in het mooie Drente. Haar man was banketbakker, maar zij kan dat ook heel goed; geregeld worden wij verrast met weer één van haar heerlijke baksels. Ze kan ook prachtig en nog bijzonder fijn borduren. Heel wat mensen hebben een werkje van haar hand. Laatst was ze gevallen en zat ze in de revalidatie. Maar met onze bazaar heeft ze alles uit de kast gehaald om toch maar aanwezig te kunnen zijn. Toen ze na de revalidatie weer thuis kwam was het eerste wat ze deed een taart bakken voor onze soos. Ze had ons zó gemist.
Nog ieder jaar organiseren we een bazaar, maar helaas loopt het aantal bezoekers steeds verder terug. Voor onze dames is en blijft het nog altijd een feestje.