Zo’n 30 chauffeurs begeleiden dagelijks kwetsbare ouderen naar de huisarts, het ziekenhuis, de fysiotherapeut of waar dan ook. De ouderen kunnen elke werkdag tussen 09:00 en 11:00 uur bellen naar het UVV Begeleid Vervoer nummer om een rit te reserveren. Dan komen ze terecht bij de planner van dienst. Op maandag en vrijdag is dat Claudia, op woensdag treffen ze Jeanne aan de lijn en op dinsdag of donderdag pakt Nel de telefoon op. 
Zij registreren de wensen van de klant in het Relatie Beheer Systeem en zoeken er een chauffeur bij. Die krijgt daarna een mailtje met alle gegevens. En als de klant op rekening betaalt, rolt er aan het eind van de maand automatisch een factuur uit. Kortom: een geoliede machine die ervoor zorgt dat meerdere planners kunnen samenwerken.
Maar zo makkelijk is het niet altijd geweest. In 1994 startte Hans Hapke een nieuw UVV project genaamd ‘Autovervoer’. Het idee was om ouderen van huis naar een zorgverlener te vervoeren en daarbij te begeleiden waar nodig. In het prille begin was hij zelf de enige chauffeur. De administratie werd gedaan in de (papieren) agenda van Hans. Maar dat bleef niet heel lang zo. 
Het project bleek succesvol en Hans kon het in z’n eentje niet meer bolwerken. Eef en Dick Rood gingen hem meehelpen en ook de vrouw van Hans, Sjannie reed af en toe klanten van Autovervoer. Zo groeide het project gestaag. Veel klanten gebruikten in die tijd de term “Taxi Hapke”. Het kostte Hans veel moeite om dat eruit te krijgen, want zijn project was uiteraard geen taxi-service. Het ging om de begeleiding, niet om de wielen. Voor de administratie werd inmiddels al gebruik gemaakt van de computer. Lijsten met namen van klanten en chauffeurs en ook datums en tijden van ritten werden in Excel bijgehouden.
Toen Hans ongeneeslijk ziek werd, stopte Sjannie met werken om voor haar man te kunnen zorgen en bij te springen in het autoververvoer. Nadat Hans in 2010 overleed, besloot Sjannie het levenswerk van haar man voort te zetten. Het hield haar, maar zeker ook het UVV project overeind. 
Elk jaar haalde Sjannie in het kader van het tientjesproject alle chauffeurs bij elkaar. Dat gebeurde steevast bij haar thuis. En het was altijd een heel erg gezellig gebeuren. In een enkel geval zelfs zo gezellig, dat er een mooie relatie en later ook een huwelijk uit ontstond. Sjannie verzorgde in die tijd ook zelf nog flink wat ritten. Met een aantal van de klanten uit die tijd heeft ze vandaag de dag nog steeds contact, ook al rijdt ze al jaren niet meer. En ze had het destijds heel erg druk met de administratie. Niet alleen met het plannen van ritten, maar ook met de financiën. Want veel klanten waren niet in staat om zelf af te rekenen. Familie stortte dan het geld voor de ritten vooruit op de rekening van Sjannie, die dan op haar beurt de betreffende chauffeur weer uitbetaalde. Ze onderhield ook de contacten met alle klanten, die stuk voor stuk erg blij waren met Sjannie en haar autoververvoer.
Aanvankelijk bleef Autovervoer langzaam groeien, maar vanaf 2016 was er opeens sprake van enige krimp. Toen dat in 2017 doorzette, dachten we eerst nog dat dit door de concurrentie vanuit “de Volharding” kwam. Die reden tegen een lager tarief en enkele vaste klanten gaven aan daarom te zijn overgestapt. We verlaagden ons tarief, maar dat hielp niet meteen. Want de concurrentie bleek niet de belangrijkste reden voor het teruglopen van de vraag. Er was al een flink aantal jaren niks meer aan promotie gedaan. Dat hebben we vanaf eind 2017 weer opgepakt en de eerste resultaten waren begin 2018 direct zichtbaar in de vorm van een verdubbeling van de aantallen ritten. Medio 2018 stopte de Volharding en trok de vraag weer enorm aan.
Dus moesten we nieuwe chauffeurs gaan werven. Er kwam een nieuw registratiesysteem en de naam van het project veranderde in “Begeleid Vervoer”. De dienst bleef verder hetzelfde, maar de nieuwe naam paste beter. Onze Sjannie werd (soms letterlijk!) dag en nacht gebeld. En toen de groei in 2019 nog verder doorzette, groeide ook het besef dat de planning gewoon teveel werd voor één mens…
Begin 2020 kwam er een nieuwe telefooncentrale en werden er fatsoenlijke openingstijden mogelijk. Er kwam ook hulp: Nel Jense ging op dinsdag en donderdag de planning doen. Dat gaf Sjannie voor het eerst in jaren weer een heel beetje rust. En toen kregen we Corona over ons heen…. In eerste instantie deed dat de boel behoorlijk instorten. Nederland ging volledig op slot. Afspraken bij artsen, fysiotherapeuten en in ziekenhuizen werden massaal afgezegd. Ook de dagopvang ging dicht en mensen gingen zo weinig mogelijk naar buiten. Hadden we in januari nog bijna 300 ritten, in april waren dat er nog maar 30… Niet alleen klanten lieten het afweten, ook chauffeurs – die in veel gevallen zelf in de risicogroep zitten, werden – terecht – terughoudend. In die periode hebben we klanten ook zelf opgebeld en ze gevraagd hoe het met ze ging. Veel mensen zaten in volledig isolement en bleken erg eenzaam. Die mensen hebben we wat vaker teruggebeld en/of in het kader van Magisch Zoetermeer even in het zonnetje gezet. 
Er waren in die donkere dagen gelukkig ook chauffeurs die – mede dankzij de inmiddels beschikbaar gestelde mondkapjes en ontsmettingsgel – toch wilden blijven rijden. In de zomer van 2020 leek het virus even verdwenen, maar dat kwam in november weer keihard terug. Na een korte lockdown leek het ergste achter de rug. Ook al omdat er inmiddels vaccins beschikbaar waren gekomen. Toch werd er het hele jaar met mondkapjes op gereden. Want steeds kwam er weer een nieuwe variant, waarvan dan niet vaststond of de vaccins die versie de baas konden.
In de zomer van 2021 ontving Sjannie de Vriendenloterij Passieprijs voor haar buitengewone inzet in het project Begeleid Vervoer van UVV Zoetermeer. Een prijs die ze dubbel en dwars verdiend heeft. Hoewel Sjannie inmiddels nog “maar” drie dagen per week de telefoontjes hoefde aan te pakken, bleek dat het haar toch af en toe wat te veel werd. Ook al omdat Sjannie – net als iedereen – ook een privé leven heeft, dat de nodige aandacht opeist. Begin oktober gaf Sjannie daarom aan dat ze tegen het eind van het jaar met haar vrijwilligerswerk wilde gaan stoppen. En toen was wel even er paniek in de tent.
Want waar haar je in vredesnaam een 2e Sjannie Hapke vandaan? Maar gelukkig bleek ook voor 
dit probleem een oplossing te vinden en dus kon er rustig worden afgebouwd. Er werd een knallend afscheid georganiseerd. Het was nog even spannend of dat wel door kon gaan, maar we hadden geluk. Sjannie houdt er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar had het toch wel heel erg naar haar zin op haar afscheidsfeestje. Ze is nu een paar maanden geen UVV vrijwilliger meer. Ze heeft nog steeds contact met enkele van haar voormalige klanten en collega’s. De drukte mist ze niet, maar af en toe ‘knaagt’ het wel een beetje…. En Begeleid Vervoer? Dat draait nog steeds goed. Klanten, zorgverleners en ook de gemeente zijn heel erg content met deze dienst. En dat is uiteraard ook de verdienste van Sjannie.
Sjannie, dank je wel voor bijna 25 jaar fantastisch vrijwilligerswerk! We houden contact.
