Marion Koolstra is een vrijwilligster in het project “Uw Verhaal Verteld” oftewel “Levensboeken”. Ze is in UVV termen een jonkie: 61 lentes telt ze, maar ze heeft wel een dijk aan ervaring in het schrijven van Levensboeken. Daar begon ze al in 2012 mee. Ze werkte toen nog volop als zelfstandige in de zorg. Marion reageerde op een advertentie in de Bibliotheek en volgde een cursus, waarna ze aan een verteller werd gekoppeld. In 2013 leverde ze haar eerste levensboek af. Daarna werd Marion mantelzorger voor haar moeder. Daardoor had ze even geen tijd meer om – naast haar drukke baan – vrijwilligerswerk bij de UVV te doen. In 2015 overleed haar moeder, waarna de zorgtaak verschoof naar haar partner, die ook veel hulp nodig had. Nadat die taak wegviel in 2017 heeft ze nog anderhalf jaar mantelzorg voor haar vader verleend. Dat was het moment dat ze zelfs helemaal nergens anders meer tijd voor had en noodgedwongen moest stoppen met haar werk. 
Die zware periode ligt nu alweer een poos achter haar.
Ze is in 2019 weer begonnen met het schrijven van Levensboeken en is nu klaar met haar vierde boek. Dat heet “Als je mij niet hoort zingen”. Het beschrijft het leven van Lia Ketel.
Met alle vertellers heeft Marion nog lang een fijne band gehad, maar twee van hen zijn inmiddels helaas overleden. Het schrijven van een levensboek begint altijd met de kennismaking tussen verteller en schrijver. Als er een ‘klik’ is, vinden er verschillende gesprekken plaats, waarin de schrijver een beeld opbouwt van de levensgeschiedenis. Gaandeweg ontstaat zo een verhaal, dat wordt uitgeschreven en eventueel voorzien van foto’s (illustraties). Marion legt uit dat de verteller het altijd laatste woord heeft (tot op zekere hoogte bepaalt) over wat er wel en niet in het boek komt.
Zo was er eens een verteller die erg veel vertelde over één van haar kleinkinderen. Dan probeert ze daar toch wel weer een beetje balans in te krijgen door naar (gebeurtenissen met) de andere kleinkinderen te vragen. Je moet het uiteraard wel respecteren als de verteller bepaalde zaken echt niet kwijt wil in het boek, maar wel open is over zaken in de altijd vertrouwelijke gesprekken. Soms is het zoeken naar content om de verhaallijn compleet en passend te krijgen. Soms gaat dat makkelijk, soms is het moeizaam. Maar altijd ontzettend leerzaam. Marion geeft aan dat ze tot nu toe in elk traject een ontwikkeling heeft doorgemaakt.
De afgelopen twee jaar heeft Marion wel aan haar boek kunnen werken, maar nu dat is afgerond zou ze eigenlijk het liefst binnenkort een doorstart maken met een nieuwe verteller. Maar het aantal vertellers dat zich de laatste tijd heeft aangemeld is erg beperkt. De projectleider van Levensboeken, Ankie van der Valk zoekt doorlopend naar de optimale balans tussen het aantal schrijvers en het aantal vertellers. Dat valt onder normale omstandigheden al niet mee, laat staan vandaag de dag met al die steeds wisselende Corona maatregelen. Zodra het weer verantwoord is start UVV een promotietour in de locaties waar veel ouderen wonen om vertellers te werven. Totdat het zover is overweegt Marion om tijdelijk ander vrijwilligerswerk aan te pakken, want ze vindt altijd veel voldoening als ze iets kan betekenen voor een ander.
