Zo sterk als een paard

Renée is vrijwilliger in het Lange Land Ziekenhuis. Ze werkt op de afdeling Spoed Eisende Hulp. Ze biedt een luisterend oor aan de bezoekers die daar vaak uren moeten wachten. De situatie en het lange wachten zijn meestal de oorzaak van veel stress en verdriet. Iemand die even naar je wil luisteren en een beetje troost kan bieden is dan heel welkom. Renée is daar erg goed in. Dat komt waarschijnlijk omdat ze feitelijk een ervaringsdeskundige is. Door een medische misser kwam haar leven ooit aan een zijden draadje te hangen. Het herstel heeft heel erg lang geduurd. Maar liefst 10 jaar lang kon ze vrijwel niets zonder hulp en was ze voor bijna alles afhankelijk van professionele zorgverleners en vrijwilligers. Die tijd ligt inmiddels ver achter haar en ze heeft een manier gevonden om weer min of meer normaal te functioneren.

Eenmaal weer op eigen benen, wilde ze heel graag iets terugdoen voor de maatschappij. Ze werd vrijwilliger bij het Gilde Zoetermeer. In het team SamenSpraak zou ze secretarieel werk gaan doen. Maar opnieuw zat het flink tegen. Corona gooide roet in het eten: Er vonden geen bijeenkomsten meer plaats. Ook na Corona vond Renéé haar draai uiteindelijk niet bij SamenSpraak.

Toen er een vacature als vrijwilliger op de SEH in het Lange Land Ziekenhuis voorbij kwam, was ze er als de kippen bij. Dit zou wel eens heel erg goed bij haar kunnen passen. En dat bleek dus inderdaad het geval. Het beviel haar zo goed, dat ze solliciteerde naar een betaalde baan op het secretariaat van de Spoed Eisende Hulp. En die baan heeft ze gekregen! Maar vrijwilliger is ze ook nog steeds. 

Haar zoon van 24 jaar werkt ook in het Ziekenhuis. Hij is nog in opleiding en wil heel graag doktersassistent worden. Zelf volgt Renée op dit moment een cursus medische terminologie en administratie. Dit is de opleiding tot medisch secretaresse. Eind april doet ze examen en ze heeft er alle vertrouwen in dat ze daarvoor gaat slagen. Ze denkt er over om daarna nog verder te studeren.

Renée was ooit wat je gerust een paardenmeisje mag noemen. Ze had een eigen paard en reed daar dressuurwedstrijden mee, en ook springen en crosscountry deed ze zo af te toe. Ook speelde ze een heel aardig potje tennis. Dat kan allemaal niet meer en dat doet haar natuurlijk pijn. Maar aan de andere kant is ze erg dankbaar dat er inmiddels weer veel wèl kan. En dáár put ze dan weer energie en kracht uit om door te gaan en andere mensen te helpen.

Als je zo lang zo diep hebt gezeten als Renée en daar dan weer helemaal bovenop komt, kun je dat natuurlijk een wonder noemen. Maar omdat ze het voor een belangrijk deel helemaal zelf deed, houden wij het op een vrijwilliger met flink wat paardenkracht!